آقای مهربانم سلام ...!
مدتی می شود که بهانه های مختلف ، پنجره ی روشنی را بر من بسته است ... .
مثل همه ی اهل زمانه ام !
آخر مردمان زمانه ی ما،
به بهانه ی زندگی پر ز نور ، در تاریکی سر می کنند...
به بهانه ی چیدن گلی ، به بوستان نقاشی شده ی تابلوی کاغذی چشم می دوزند ...
به بهانه ی سیرابی ، سراب ها از پس هم می گذرانند ...
و به بهانه ی انتظارت ، بر پشت دیوار غیبت تکیه می زنند ...
و ...
بهانه پشت بهانه ...
گویی کسی نیست تا برخیزد و بی بهانه ، سنگی از دیوار غیبت برچیند ...!
آری ...
حالا من هم از همان اهالی ام ...
از اهالی کوی غافلان ...
از اهالی سطرهای نقطه نقطه ...!
اما با همه نداشته هایم ،
با همه ی نقطه چین هایم ...!
هر از گاهی ،
گرمی آفتاب مهربانی را ، پشت پنجره ی نیمه بسته ی دلم ، احساس می کنم.
خورشیدی که به آهستگی ،
با قدومی آرام و بی صدا ...
بر داخل کلبه ی سرما زده ام ، گرمی می چکاند ...
باز هم مثل مردم زمانه ام ...!
اما نمی دانم چه می شود که در جستجوی تابش بیشتر ،
و آن همه حرص و ولع بیش از پیش ، داشته هایمان را هم پشت گوش می اندازیم ...
بیش خواستن کجا و اندک را هم از دست دادن کجا ؟
آقای خوبم ...
چه می کنی با ما نامردان ؟
چه می کنی با این همه پنجره ی بسته و مهر و موم شده ؟
چگونه از روزنه ی پنجره های سنگی ، بر ما نا اهلان می تابی و گرمیت را دریغ نمی کنی؟
مولا جان دلم برایت تنگ است ...
تنگ تر از پیش ...
بر من بتاب ای خورشید ...
بر کلبه ی محقّر دلم باز هم بتاب ...
باز هم بر همه ی مردمزمانه ام بتاب ...!
تا شاید گرمی نگاهت ، خواب زمستانی را از چشم های خواب زده مان بزداید ...
بر ما بتاب ای
« خورشید آل یاسین »
