آفریدند تو را تا که مسیحا باشی
همه چون خادم دربار و تو آقا باشی

آفریدند تو را از طبق گریه‌ی نور
تا که جانسوزترین واژه‌ی دنیا باشی

آفریدند تو را تا که فقط ناز کنی
همه مجنون تو باشند و تو لیلا باشی

کم بیارند به پیش کرمت اهل کرم
دیگران قطره‌ی ناچیز و تو دریا باشی

تو قتیل العبراتی نه که بر گریه‌ی ما
کشته‌ی چشمِ تَرِ زینب کبری باشی

بر سر نیزه نشستی و تلألؤ کردی
مثل خورشیدی و زیباست که بالا باشی

خیزران خورده‌ترین قاری قرآن خدا
طشت زر دیده‌ترین حضرت یحیی باشی

علی اکبر لطیفیان

ما
در عصر احتمال به سر می بریم
در عصر شک و شاید
در عصر پیش بینی وضع هوا

از هر طرف که باد بیاید
در عصر قاطعیت تردید

عصر جدید
عصری که هیچ اصلی
جز اصل احتمال ، یقینی نیست

اما من
بی نام تو
حتی
یک لحظه احتمال ندارم

چشمان تو
عین الیقین من
قطعیت نگاه تو
دین من است

من از تو ناگزیرم

من
بی نام ناگزیر تو می میرم

“قیصر امین پور”

بدون هیچ مقدمه ای

شرمنده ام

که کم کار کردم در مقام شیعه ات

شرمنده ام که منتظرم اما گاهی

نه منتظر تو

شرمنده ام که حتی نذر و نیازم به امید وصل هر چیزی

غیر از توست

شرمنده ام از نامم

شرمنده ام از خدای تو که فقط تو او را شناختی

و

ش ر م ن د ه ا م

حتی خودم از خودم

اقرار میکنم

هنوز لایقت نیستم